De vorm is er wel bij Kamminga, het plezier niet meer

"Kam-kam-Kamminga", klonk het afgelopen weekend bij de skeelerronde van Otterlo. Het werd een afscheid in stijl voor Manon Kamminga, die vlak voor haar laatste wedstrijd bekendmaakte (al dan niet voorlopig) te stoppen met topsport. "Voor mij is het mentaal onmogelijk om na drie jaar de batterij nog op te laden", vertelt ze in Langs de Lijn En Omstreken.

Haar afscheid roept veel vragen op. Anderhalve week geleden werd Kamminga als inline-skater nog Europees kampioen op de marathon. Ze lijkt in de vorm van haar leven. Maar van binnen voelt het anders bij de 25-jarige Friezin, die ook als schaatsster succes boekte. Vorig jaar bleek ze overtraind te zijn. Een sportieve burn-out dus.

"Vanaf mijn veertiende heb ik heel veel dingen gelaten voor de sport. Dan heb je oogkleppen op. Op een gegeven moment krijg je tegenslagen. Wat dan in je opkomt is: harder werken. Maar op een gegeven moment is het lichaam op", legt Kamminga uit.

Drie jaar lang heeft ze getwijfeld. En geworsteld. Kamminga probeerde te doseren in haar trainingen, in de hoop het plezier weer terug te vinden. "En dan houdt NOC*NSF ook nog eens op met de financiering. Dan komen er ineens zo veel dingen bij elkaar. De keren dat ik zo'n gevoel had van 'hier doe ik het voor' werden steeds minder."

Mensen in haar omgeving waarschuwden al. Ze zou wat afstand moeten nemen en wat meer rusten. Want na zware wedstrijden in het weekend lag Kamminga met een katerig gevoel op bed. "Op de langere termijn is het gewoon geen optie om het op die manier te doen."

Ze bezocht naar eigen zeggen twee handen vol met doktoren en psychologen. Maar niemand had de oplossing. "En juist die mensen zien net als ik dat er veel meer in zit. Dan is zo'n keuze om te stoppen heel moeilijk om te maken."

Hoop

Kamminga heeft nu een bijbaantje in de horeca en wil even afstand van de sport nemen, om misschien, heel misschien, later toch weer terug te komen. Want van een definitief afscheid wil ze niet spreken.

"Voor nu is dit de goede keuze", aldus Kamminga. "Maar diep in mijn hart zit wel het gevoel dat er meer in zit. Misschien dat als ik straks mijn leven op orde heb en inkomen en rust, er toch nog hoop is."