Karen jaar na aanslag Brussel nog in ziekenhuis: niemand mag zo lijden

"De artsen zeiden tegen mijn familie dat ik het niet zou overleven. Maar dat deed ik wel. Ik kan niet zeggen dat ik daar blij mee ben. Daar is het nu nog te vroeg voor."

De 31-jarige Karen Nortshield ligt een jaar na de aanslag op het Brusselse vliegveld Zaventem nog altijd in het ziekenhuis, als enige. "Het afgelopen jaar was ongelooflijk zwaar", zegt de Belgisch-Amerikaanse in een interview met De Standaard. "Niemand zou zo moeten lijden. Ik heb elke dag gehuild. Soms de hele dag door."

Karen was voor de aanslagen in topvorm: ze sportte iedere dag en gaf onder meer fitnesstrainingen in Brussel. Nu heeft ze continu pijn en kan ze niet lopen en rechtop zitten. Ze moet overal bij geholpen worden.

In het interview vertelt ze dat ze zich in de steek gelaten voelt door de regering en de verzekeringsmaatschappij van het vliegveld. En dat ze daarom voor één keer haar verhaal wil doen.

Hartstilstand

Karen zou op de bewuste dag op het vliegtuig naar de VS stappen om haar broer te bezoeken. Toen de bom afging, stond ze in de rij van Delta Airlines. "Daarna was alles zwart. Er was een heel zware geur van brand, er lagen veel mensen op de grond, lichamen in vlammen." Karen wist meteen dat het mis was met haar been, want ze kon niet opstaan. Een tijdlang dacht ze dat ze doodging.

In het ziekenhuis verloor ze liters bloed en had ze drie keer een hartstilstand. Karens familie kreeg te horen dat ze het niet zou overleven, maar volgens de artsen heeft haar goede conditie van voor de aanslag haar het leven gered.

Karen is ongeveer twintig keer geopereerd aan haar verwondingen. "Mijn hoofd en mijn haren waren verbrand, mijn handen waren verbrand. Mijn linkerheup was aangetast. Er zaten stukken van de bom in mijn been. Ik had mijn linkervoet gebroken. Ik had een infectie in mijn maag, die moesten ze weghalen."

Doordat haar maag is verwijderd, kan ze nu maar weinig eten, niet meer dan drie hapjes. Karen krijgt daarom 's nachts sondevoeding, om toch genoeg calorieën binnen te krijgen.

"Er zijn momenten dat ik zeg: 'Het zou beter geweest zijn als ik op het vliegveld gewoon dood was gegaan.' Maar ik denk dat ik nog wat tijd nodig heb om me een beetje beter te voelen, om te zeggen: 'Oké, ik ben blij dat ik het gered heb.'"

Onbegrip

Karen vindt het frustrerend dat ze bij alles afhankelijk is van anderen. "In zekere zin voel ik ook woede, want ik begrijp niet dat je zoiets kunt doen." Maar er is vooral ook onbegrip naar de Belgische overheid.

"Tot nu toe heeft niemand een stap naar voren gedaan, niemand heeft actie genomen. Ik heb de Belgische nationaliteit. Hoe kun je nu niks doen voor je eigen volk, je eigen slachtoffers?"

Het zal nog jaren duren voordat Karen enigszins kan spreken van herstel. Waarschijnlijk heeft ze zelfs voor de rest van haar leven intensieve zorg nodig en haar familie vraagt zich af wie dat gaat betalen. "De aandacht van de overheid en zeker die van de luchthaven en diens verzekeraar is gericht op de korte termijn", stelt Karens vader.

Hij zegt dat de instanties zich alleen in het begin hebben laten zien. "Maar wanneer mensen vergeten zijn wat er is gebeurd - en mensen zullen dit vergeten - is het slachtoffer nog steeds hier."

"Na meer dan zes maanden stelde de verzekeringsmaatschappij van de luchthaven een voorlopige en beperkte compensatie voor, als we een document zouden ondertekenen dat hen ontsloeg van verantwoordelijkheid", vertelt Karens vader. "We hebben dat document niet ondertekend."

Grote droom

Hoe de nabije toekomst er voor Karen uitziet? "In het ziekenhuis. voor het grootste gedeelte in bed, met af en toe operaties", denkt ze. "Ik zou mijn oude leven terug willen hebben, als personal trainer."

Maar voor nu is het haar grote droom om weer te kunnen lopen.