Het krankzinnige kampioenschap van Leicester City
"Leicester knows how to throw a party, and everyone will be invited." De reactie van burgemeester Peter Soulsby, kort na het spectaculaire slotstuk van een voetbalwonder, spreekt boekdelen. Het kleine clubje uit Leicester, een tweeduizend jaar oud stadje dat na haar bloei als industrie- en schoenenstad in de vergetelheid raakte, is kampioen van 's werelds grootste voetbalcompetitie.
Gisteravond volgde in de Londense derby de spectaculaire ontknoping die bij dit miraculeuze voetbalepos past. Naaste belager Tottenham Hotspur leidde in de rust nog met 2-0 op Stamford Bridge, maar in het tweede stuk keerden de kansen.
Het blauw van Chelsea had plots veel weg van het blauw van Leicester. In de 58ste en 83ste minuut van de wedstrijd sloeg Chelsea toe: 2-2. De spelers van Tottenham hingen en trokken toen al meer met de handen om de nek van de tegenstander dan dat ze met de voeten de bal beroerden.
Dankzij het gelijkspel heeft Leicester City voor het eerst in zijn 132-jarige bestaan het kampioenschap van Engeland bemachtigd. Het kleine clubje, dat in tegenstelling tot de bekende teams in de Engelse miljoenencompetitie relatief voor een schijntje werd samengebracht (circa 30 miljoen), heeft 's werelds grootste voetbalcompetitie gewonnen.
Voor fans en inwoners leek er al maanden een roze wolk boven de negende stad van Engeland te hangen. Er verschenen tal van Leicester-voedselwaren (Ranieri-worsten, Leicester-chocolade), voor fans die geld hadden ingezet op een kampioenschap lonkte rijkdom en er werd afgelopen vrijdag een Backing the Blues Day gehouden, waarbij overheidsgebouwen, publieke instanties en monumenten blauw werden verlicht.
Te midden van die hectiek hielden spelers en staf beide voeten stevig op de grond. Er werd gestreden, er werd gewonnen en er werd overwonnen.
Voor Leicester was het de tweede keer dat het niet spelend op het veld, maar juichend achter beeld in euforie ontstak. Twee jaar geleden promoveerden The Foxes naar de Premier League toen in de laatste speelronde de concurrentie het liet afweten.
Gisteren herhaalden de jubeltaferelen zich in de woning van aanvaller Jamie Vardy.
Er zijn talloze facetten die het voetbalwonder mede zouden kunnen verklaren. Zo is er de scoutingstructuur die zo secuur opereert dat het zich mag meten met inlichtingendiensten: de scouting is strikt hiërarchisch georganiseerd en gaat zo grondig te werk dat ze zelfs achterhalen wat spelers in hun privétijd doen.
Er was sprake van een lijdensweg die de honger naar succes zou verklaren: van coach tot keeper ging er een tranendal van teleurstelling en afwijzing aan dit seizoen vooraf.
Maar echt begrijpen doet niemand het. Laat staan verklaren. Zelfs BBC-presentator en Leicester-icoon Gary Lineker, die aan het begin van het seizoen nog kritisch klonk over het aantrekken van Ranieri, kon het niet vatten.
Stormen
Uitgerekend dankzij Chelsea, waar huidig Leicester-coach Claudio Ranieri twaalf jaar geleden werd ontslagen omdat hij volgens de club niet goed genoeg zou zijn voor de Premier League, is Leicester al twee speelronden voor het einde kampioen. Door een blauwe storm op Stamford Bridge haakte ook Tottenham af in de titelstrijd.
Honderd mijl verderop ontaardt een blauwe storm van een heel ander kaliber. "Wat een team, wat een triomf, wat een dag", verzucht burgemeester Soulsby. "Heel Leicester barst van trots. Er is geschiedenis geschreven. We zijn ongekend trots op het team en wat ze voor de stad betekend hebben."
Er klinkt gejuich, geschreeuw. Cafés spuwen fans de pleinen en de straten op. Terwijl de stad losbarst, steekt de wind op. Zelfs de bomen juichen.
